توضیحات
Watercress (Nasturtium officinale) is a species of aquatic flowering plant in the cabbage family Brassicaceae
Watercress is a rapidly growing perennial plant native to Europe and Asia. It is one of the oldest known leaf vegetables consumed by humans. Watercress and many of its relatives, such as garden cress, mustard, radish, and wasabi, are noteworthy for their piquant flavors
The hollow stems of watercress float in water. The leaf structure is pinnately compound. Small, white, and green inflorescences are produced in cluster
Watercress leaves, stems, and fruit can be eaten raw
The new tips of watercress leaves can be eaten raw or cooked, although caution should be used when collecting these in the wild because of parasites such as giardia. Watercress is 95% water and has low contents of carbohydrates, protein, fat, and dietary fiber. A 100-gram serving of raw watercress provides 46 kilojoules (11 kilocalories), is particularly rich in vitamin K (238% of the Daily Value, DV), and contains significant amounts of vitamin A, vitamin C, riboflavin, vitamin B6, calcium, and manganese
As a cruciferous vegetable, watercress contains isothiocyanates that are partly destroyed by boiling*, while the bioavailability of its carotenoids is slightly increased by cooking. *Steaming or microwave cooking retains these phytochemicals a bit better than boiling
Watercress cultivation is practical on both a large scale and a garden scale. Being semi-aquatic, watercress is well-suited to hydroponic cultivation, thriving best in water that is slightly alkaline. It is frequently produced around the headwaters of chalk streams. In many local markets, the demand for hydroponically grown watercress exceeds supply, partly because cress leaves are unsuitable for distribution in dried form and can only be stored fresh for about 2–3 days
Also sold as sprouts, the edible shoots are harvested days after germination. If unharvested, watercress can grow to a height of 50 centimetres (1 ft 8 in to 3 ft 11 in)
تره آبی، آب تره، ترتیزک آبی (نام علمی: Nasturtium officinale) یا بولاغ اوتی، گیاهی از تیرهٔ شب‌بوها به ارتفاع 10 تا 50 سانتی‌متر با برگ‌های کوچک به رنگ سبز تیره و گل‌های خوشه‌ای کوچک سفید و ساقه‌های خزنده است که از نقاط مختلف آن ریشه‌های کوچک و سفید خارج می‌شود و معمولاً در کنار جوی‌ها و باتلاق‌ها می‌روید. این گیاه مقدار قابل توجهی آهن، کلسیم و اسید فولیک و کمی
هم ویتامین‌های ث و آ دارد.
آهن قابل جذب تره آبی از اسفناج هم بیشتر است و به همین جهت می‌تواند در بهبود کم‌خونی مؤثر باشد. کلسیم آن نیز بیشتر از شیر و ویتامین ث آن از پرتقال بیشتر است.
آب تره به صورت وحشی در بسیاری از نقاط آسیا و اروپا می‌روید و انسان‌ها از دوران باستان با آن آشنا بوده و خاصیت‌های درمانی گوناگونی را به آن نسبت می‌دادند. این گیاه هم به خاطر این خاصیت‌های دارویی و هم مزهٔ تند خوش‌گوار آن مورد علاقهٔ بسیاری بوده‌است. کسنوفون فرماندهٔ جنگی و مورخ یونانی از سربازانش می‌خواسته برای تقویت نیروی خود آب تره بخورند. وی همچنین در کتاب کورش‌نامه خود در توضیح زندگی پارسیان در مراکز تربیتی آن‌ها به این نکته اشاره می‌کند که آب تره از غذاهای اصلی آنان بوده‌است. در مورد کودکان می‌نویسد؛ «غذای عمدهٔ آن‌ها نان و بولاغ اوتی است، که از خانه با خود می‌آورند و فنجانی دارند، که با آن از رودخانه آب می‌آشامند.» و در مورد نوجوانان؛ «غذای دیگر این نوجوانان، جز آنکه ذکر شد، فقط گوشت شکار است با بولاغ اوتی.» یونانیان و انگلوساکسونها علف چشمه را برای درمان طاسی مصرف می‌کرده‌اند. جرارد (۱۶۳۳) آن را برای درمان یرقان سفید دختران جوان توصیه می‌کرده‌است. فرانسیس بیکن هم خاصیت‌های جادویی همچون جوان کردن زنان سالخورده را به آب تره نسبت داده‌است. ایرلندی‌ها هم ارزش خاصی برای آب تره قائل بوده و آن را غذای دانایان و فرزانگان می‌دانسته‌اند.
اثر درمانی
برخی تحقیقات از اثر ضدسرطانی آب تره حکایت داشته‌است.
در سال ۲۰۱۰ تحقیق در دانشگاه ساوتمپتون نشان داد که تنها پس از چند ساعت از گذشت مصرف حدود ۸۰ گرم آب تره ، میزان مولکول‌های ضدسرطانی در خون افزایش یافته و از رشد سلول‌های سرطان پستان جلوگیری می‌شود. به این ترتیب این گیاه هم در جلوگیری از رشد سرطان پستان و هم در کمک به بهبودی مبتلایان به این بیماری و جلوگیری از عود آن مؤثر است.
مطالعه‌ای که در ژورنال «همه‌گیرشناسی سرطان» در سال ۱۹۹۵ به چاپ رسید از کاهش پیشرفت سرطان ریه در افراد سیگاری با مصرف منظم روزانه ۵۷ گرم آب تره حکایت داشت. مطالعه دیگری در دانشگاه اولستر که در «ژورنال آمریکایی تغذیه بالینی» در سال ۲۰۰۷ به چاپ رسید نشان داده که مصرف ۸۵ گرم آب تره در روز به مدت ۸ هفته حدود ۲۳٪ تخریب دی‌ان‌ای گلبول‌های سفید بر اثر سرطان را کاهش می‌دهد. اثر مثبت آب تره در افراد سیگاری چشمگیرتر است که این احتمالاً به کمبود آنتی‌اکسیدان‌ها در بدن سیگاری‌ها مربوط می‌شود.
شرایط رشد و نگهداری
نور: این گیاه به نور متوسط خورشید نیاز دارد و نباید به صورت کاملاً مستقیم مقابل نور خورشید باشد.
آب: آب تره اغلب کنار آب‌ها و چشمه‌ها رشد می‌کند، پس یک گیاه آبزی‌ست. ریشه‌های آن فقط درون آب دوام می‌آورد.
توجه داشته باشید که ساقه‌های این گیاه باید تا ۵ سانتی‌متر در آب باشد.
خاک: این گیاه بیشتر در زمین‌های پر آب و یا باتلاقی با اسیدیته ۷٫۲ رشد می‌کند.
دما: بهترین حالت دمایی برای این گیاه نواحی معتدل تا گرم است.
البته این گیاه در دمای منفی ۱۵ درجه سانتی‌گراد هم بدون مشکل رشد می‌کند.
ارزش غذایی
Watercress, rawارزش غذایی به ازای هر ۱۰۰ گرم (۳٫۵ اونس)
انرژی ۴۶ کیلوژول (۱۱ کیلوکالری)
کربوهیدرات
1.29 g
قند 0.2 g
فیبر خوراکی 0.5 g
چربی
0.1 g
پروتئین
2.3 g
ویتامین‌ها
درصد ارزش روزانه
برابر ویتامین آ
بتا-کاروتن
لوتئین زآگزانتین
۲۰٪
۱۶۰ میکروگرم
۱۸٪
۱۹۱۴ میکروگرم
۵۷۶۷ میکروگرم
ویتامین (B۱)
۸٪
۰٫۰۹ میلی‌گرم
(B۲)
۱۰٪
۰٫۱۲ میلی‌گرم
پانتوتنیک اسید (B۵)
۶٪
۰٫۳۱ میلی‌گرم
ویتامین ب۶
۱۰٪
۰٫۱۲۹ میلی‌گرم
فولیک (B۹)
۲٪
۹ میکروگرم
ویتامین ث
۵۲٪
۴۳ میلی‌گرم
ویتامین ئی
۷٪
۱ میلی‌گرم
ویتامین کا
۲۳۸٪
۲۵۰ میکروگرم
مواد معدنی مقدار
درصد ارزش روزانه
کلسیم
۱۲٪
۱۲۰ میلی‌گرم
آهن
۲٪
۰٫۲ میلی‌گرم
منیزیم
۶٪
۲۱ میلی‌گرم
منگنز
۱۲٪
۰٫۲۴۴ میلی‌گرم
فسفر
۹٪
۶۰ میلی‌گرم
پتاسیم
۷٪
۳۳۰ میلی‌گرم
سدیم
۳٪
۴۱ میلی‌گرم
یکاها
μg = میکروگرم • mg = میلی‌گرم
IU = یکاهای بین‌المللی
†درصدهای تقریبی ارائه شده برای افراد بزرگسال از روی مرجع مصرف رژیم غذایی هستند.
منبع: مرکز داده غذای وزارت کشاورزی آمریکا
